Σε δημόσιους χώρους κατεβάζουμε την ένταση της φωνής και επικουρικά επιστρατεύουμε και την παλάμη μας (βλ.φωτό), για να διαφυλάξουμε τον προσωπικό χαρακτήρα της συνομιλίας αλλά και να μην ... "παπαριάζουμε" τους γύρω μας! Respect!
Η κοπελίτσα ήταν κοντή έως πολύ κοντή. Η φωνή της όμως είχε … μάκρος: Ακουγόταν σε όλο το βαγόνι, μην πω και στο παραδίπλα. Για κακή μου τύχη, την είχα μπροστά μου καθ’ όλη τη διάρκεια του δρομολογίου Κηφισιά –Ομόνοια με το κινητό κολλημένο στο αυτί να μιλάει στο ‘μωρό’ της.
Εγκλωβισμένη σε μία γωνία, εξαιτίας του πολύ κόσμου –που οι άθλιοι του ΗΣΑΠ, μετρό κλπ αδυνατούν να διαχειρισθούν ορθά- αναγκάστηκα να ακούσω όλο τον ηλίθιο πολλών ντεσιμπέλ μονόλογο της τηλεφωνήτριας/δημοσιογράφου ή κάτι τέτοιο του Ρ/Σ Αντένα –έτσι φάνηκε από τα συμφραζόμενα. Και λέω ‘μονόλογο’ καθώς, τις ατάκες του συνομιλητή της, παρέλειψε να τις μεταφέρει σε μας τους συνεπιβάτες της. Μάλλον δε το σκέφτηκε, λέω εγώ … Και τι δεν είπε του ‘μωρού’: Αρχισε με σάχλες και ανοησίες τύπου «σε ματιάσανε, το πιστεύω πολύ εγώ το μάτι, αφού είδες πολύ κόσμο χθες, ρε μωρό»), συνέχισε με μία εκτενή αναφορά στο πως πέρασε τη μέρα της στο Ρ/Σ (booooooring), μετά χαμήλωσε την ένταση της φωνής σε επίπεδο ψιθύρου (είχε επίγνωση ότι ακουγόταν μέχρι τότε, άρα συνειδητά μας 'παπάριαζε’ τόση ώρα). Το κακαριστό της γέλιο, πρόδιδε ότι το ‘μωρό’, στην άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής, είχε γίνει τολμηρό... ‘Ακούστε με, υπάρχω, είμαι σημαντική’.
To βιβλίο που είχα στο χέρι έμεινε στην ίδια σελίδα που διάβαζα στην αποβάθρα. Mα τι λέω, η φλυαρία της, όχι να διαβάσω, ούτε να σκεφτώ δε με άφηνε. ΄Η, μάλλον, με άφηνε αλλά οι σκέψεις μου αφορούσαν σχεδιασμό ποινικά κολάσιμων πράξεων. Σε βάρος της.
Σκεφτόμουν πως στην Ιαπωνία απαγορεύεται δια νόμου να μιλάς στο κινητό στα Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας. Αν τολμήσεις να το κάνεις, δέχεσαι σωρεία περιφρονητικών βλεμμάτων, κι αν είσαι λίγο πιο άτυχος και πρόστιμο.
Στην Ελλάδα, ο κάθε απαίδευτος, αγενής κι εγωπαθής θεωρεί το δημόσιο χώρο αυλή του και χρησιμοποιεί το κινητό του εναντίον σου επιβάλλοντάς σου μια ιδιότυπη ηχορυπαντική ομηρία. Όπως άλλωστε και στα ταξί, όπου ο οδηγός ή ο εξωστρεφής πελάτης του, με τον οποίο μοιράζεσαι την κούρσα, θεωρούν ότι σου είναι ευχάριστο να ακούς λεπτομέρειες της βαρετής τους ζήσης.
Shut the f ..k up!
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Καλημέρα. Καταρχήν να πω ότι το blog σας είναι εξαιρετικό κι άκρως ενδιαφέρον.
Για το συγκεκριμένο θέμα και γιατί οι Έλληνες συμπεριφέρονται έτσι θα μπορούσε να γράψει κανείς ολόκληρη διτριβή!
Πάντως ως λαός, οι Έλληνες έχουν την κακή συνήθεια να είναι too loud. Μιλούν και γελούν σε δημόσιους χώρους εξωφρενικά δυνατά. Κάθεσαι στο εστιατόριο ήσυχα και τρως και ξαφνικά ξεσπούν από το διπλανό τρπαέζι κάτι κακαρίσματα που σείεται ο τόπος! Προφανώς πάσχουν από έλλειψη διακριτικής συμπεριφοράς. Ίσως γιατί πάσχουν από υπερβολική επιδειξιομανία κι αναζητούν απεγνωσμένα εκδηλώσεις και ματιές θαυμασμού :'' Κοίταξέ με , θαύμασέ με!''. Αυτό βέβαια , εκτός από την συμπεριφορά αφορά και το (κραυγαλέο) ντύσιμό τους!
Καλημερα,
Σε "ανακαλυψα" ..μολις...και απ΄οτι μπορεσα να διαβασω...(ζητω συγγνωμη αλλα σιγα σιγα...θα σερφαρω στις αναρτησεις σου..), μου αρεσει οτι και οπως γραφεις...Τωρα για το θεμα που θιγεις το τελευταιο...ενα θα πω.."να αγιασει το χερι σου"...το εχω ζησει απειρες φορες....σε τραινα...πλοια...μετρο..κλπ αλλα που να τολμησει κανεις να διαμαρτυθει...και ποιος εχει ορεξη να διδαξει την αγενη η τον αγενη...ετσι που φωναζει.!!
Σε χαιρετω
Crispy, σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου crispy...Ξέρεις, νόμιζα ότι ειναι γενικότερο γνώρισμα των μεσογειακών λαών και γενικότερα των νότιων. Όμως, στα αστικά κέντρα της Ισπανίας, Μαδρίτη και Βαρκελώνη για παράδειγμα, είδα ανθρώπους να περιμένουν υπομονετικά στην ουρά και δεν υπήρχε περίπτωση να μην ακούσεις 'ευχαριστώ' και 'παρακαλώ' όταν η περίπτωση το απαιτούσε... Το πως και γιατί κατάντησαν οι (νεο-)Έλληνες "πρότυπο" αγένειας, όντως, όπως σωστά επισημαίνεις,είναι θέμα διατριβής...
Ορφια, μην ανησυχείς, το παρόν blog είναι καινούριο και οι καταχωρήσεις του μετρημένες στα δάκτυλα, άρα δε θα σου πάρει πολύ χρόνο να περιηγηθείς σε αυτό. Πολλές φορές έχω μπει στον πειρασμό να ξεκινήσω το outing των αγενών και γελοίων αλλά έχω την αίσθηση ότι κάτι τέτοιο μάλλον θα με επιβαρύνει ψυχικά. Περιορίζομαι σε περιστασιακά ξεσπάσματα και σε πολύ κραυγαλέες περιπτώσεις (πχ ούρηση στο δρόμο!!!)
Ένα τέτοιο νόμο χρειαζόμαστε εδώ και τώρα!
Όπως γίνεται αντιληπτό καθημερινά, στη χώρα μας οι νόμοι σπανίως εφαρμόζονται. Αν διανοηθείς μάλιστα να κάνεις και παρατήρηση επειδή η παραβατική συμπεριφορά του άλλου θίγει δικά σου δικαιώματα, στην καλύτερη περίπτωση θα εισπράξεις μια κοροιδευτική απάντηση και στη χειρότερη θα πιαστείς στα χέρια. Άσε και που κανείς δεν θα βρεθεί να πάρει το μέρος σου. Συνεπώς: Ας οργανωθούμε.
Δημοσίευση σχολίου