“Dress is a very foolish thing, and yet it is a very foolish thing not to be well dressed.”
Lord Chesterfield

ΔΕΧΟΜΕΘΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙ all time classic style!

29 Απρ 2010

Mια καλημέρα είν'αυτή...


Δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει πολύ κανείς υπέρ της άποψης ότι οι Ελληνες τα τελευταία χρόνια έχουν απωλέσει και τα τελευταία ψήγματα ευγενείας. Καθημερινά, στις συναλλαγές μας και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, βιώνουμε συμπεριφορές ακατέργαστες κι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κατήφεια και τη δυστροπία. Χαμογελάς κι ο άλλος στην καλύτερη περίπτωση θα σε κοιτάξει με απορία, αν όχι με καχυποψία.

Κι αυτή η διαπίστωση γίνεται πιο σοκαριστική, όταν βρεθείς σε κοινωνίες, όπου ο μέσος πολίτης διατηρεί την καλή του προαίρεση, χαμογελά αβίαστα σε έναν άγνωστο που θα κρίνει συμπαθή και προσφέρει αυθόρμητα χέρι βοηθείας, ακόμη κι όταν δεν του ζητηθεί κάτι τέτοιο ρητά και κατηγορηματικά. Αυτές οι σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου κάθε φορά που βρίσκομαι σε αμερικανικές μεγαλουπόλεις.
Αν όχι κατά κανόνα, σίγουρα πολύ συχνά οι Αμερικανοί αστοί σου χαμογελάνε πρώτοι ή ανταποκρίνονται στο δικό σου χαμόγελο: Στο ασανσέρ, στο εμπορικό κατάστημα, στο μετρό… Εύκολα θα ανταλλάξουν κουβέντες και κάποιο αστείο με έναν άγνωστο κι αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά στην Ατλάντα. Πέρα από την ευγένεια και τον υψηλό επαγγελματισμό των ανθρώπων που εμπλέκονται στις δημόσιες υπηρεσίες της πόλης (αστυνομικών, υπαλλήλων του μετρό και της ειδικής ομάδας των ‘πρεσβευτών’, που είχαν αποστολή τη διευκόλυνση των επισκεπτών της πόλης), οι πολίτες με τους οποίους σκόπιμα ή αθέλητα ερχόσουν σε κάποιου είδους συνάφεια, είχαν πολύ πιο χαλαρή διάθεση και επικοινωνιακή διαθεσιμότητα από το μέσο ΄Ελληνα.

Θέλοντας και μη, λοιπόν, ακόμα και εσύ που επανειλημμένως έχεις απογοητευτεί από τη μη ανταπόδοση της ταπεινής ‘καλημέρας’ στην πατρίδα σου, αρχίζεις να καλημερίζεις την άγνωστη ηλικιωμένη αφροαμερικανίδα με την οποία διασταύρωσες τη ματιά σου και το βήμα σου στο διάδρομο του ξενοδοχείου και αφήνεσαι να πιάσεις χαλαρή κουβέντα με τον κύριο που σου επέτρεψε να προηγηθείς στα starbucks….
‘Οσον αφορά τους πωλητές, ε καλά, δεν ‘παίζονται’ οι άνθρωποι.

Ζώντας στην Ελλάδα κι έχοντας βιώσει το subspecies «πωλήτρια Κολωνακίου», κάτι παθαίνεις όταν μπαίνεις σε κατάστημα και ακούς «hello, M’am, how are you today?». Στην αρχή, μάλιστα, έστρεφα το κεφάλι προς τα πίσω για να δω ποιον … χαιρετάνε!

 Είτε αμερικανοί είτε μετανάστες, οι πωλητές στα αμερικανικά μαγαζιά είναι κατά κανόνα υποδειγματικοί επαγγελματίες και γνωρίζουν πότε να αστειευτούν ή να ανοίξουν κουβέντα ή να σου προσφέρουν ένα ποτήρι νερό όταν αντιληφθούν ότι πιθανόν να το έχεις ανάγκη.
Τελικά, ακόμη κι η 'πανάκριβη' στην Ελλάδα 'καλημέρα' είναι πολύ πιο 'φθηνή' στις Ηνωμένες Πολιτείες...

Περι φαγητού

Το φαγητό παίζει σημαντικό ρόλο στον τελικό απολογισμό μιας απόδρασης στο εξωτερικό.

Στη Μόσχα, τα πράγματα ήταν πολύ μέτρια. Φυσικά και μπορούσες να απολαύσεις καλής ποιότητας φαγητό αλλά θα έπρεπε να πληρώσεις τεράστια ποσά, για να φας σε γαλλικά συνήθως εστιατόρια, παρέα με νεόπλουτους Ρώσους, και τα ξανθά τρόπαια που τους συνόδευαν (θυμηθείτε Μύκονο την εποχή του χρηματιστηρίου). Η έλλειψη πρώτων υλών, κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, προφανώς εμπόδισε τη δημιουργία σχετικής κουλτούρας φαγητού καθώς η σούπα λάχανο δύσκολα μπορεί να προσφέρει γαστρονομικές συγκινήσεις.

Αντίθετα στην Ατλάντα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η απόλυτη κυριαρχία του κρέατος που υπάρχει στην αμερικανική κουζίνα, διακόπτοταν από τα θαλασσινά που διεκδικούσαν με αξιώσεις τη θέση τους, καθώς και από τις διάφορες τοπικές κουζίνες που έφεραν οι μετανάστες από τα μέρη τους.

Μας ενθουσίασε το hamburger στην αλυσίδα Five Guys.

Νωπό μπιφτέκι, τέλεια ψημένο, με πίκλες, καραμελώμενα κρεμμύδια και πικάντικη BBQ σάλτσα. Το ψωμί πολύ λεπτό, ίσα ίσα για να βοηθάει στο κράτημα του μπιφτεκιού και να απορροφά τα υγρά, χωρίς να μπουκώνει. Οι πατάτες όνειρο. Με τη φλούδα, τηγανισμένες σε φουντουκέλαιο. Δικαίως βραβεύεται τα τελευταία χρόνια από τον ZAGAT και άλλους οδηγούς σαν από τα καλύτερα Hamburger της χώρας. Κόστος για δύο άτομα μαζί με τα αναψυκτικά, που ανανεώνεις όσο συχνά θέλεις : 15 $ (11,5 €).

Στα chic εστιατόρια επίσης ο ανταγωνισμός ήταν πολύ έντονος. Χρειάστηκε σοβαρή έρευνα στο internet, όπου διαβάσαμε απόψεις και βαθμολογίες κριτικών και πελατών, προκειμένου να αποφασίσουμε και τις περισσότερες φορές δεν απογοητευτήκαμε. Επειδή δεν θέλαμε να δείχνουμε Γιαπωνέζοι τουρίστες, αποφεύγαμε τη χρήση της μηχανής και γι’αυτό υπάρχουν ελάχιστες φωτογραφίες. Παραθέτουμε κάποιες φωτογραφίες που ελήφθησαν με κινητό από το Rathbun’s, καλύτερο εστιατόριο στην Ατλάντα για το 2005 και 2007. Κόστος δείπνου με δύο ορντέβρ, δύο κύρια πιάτα, μπουκάλι καλό κόκκινο καλιφορνέζικο κρασί και την πιατέλα με τα γλυκά που βλέπετε στη φωτό: 160 $ (121 €) μαζί με το φιλοδώρημα.






Τα θαλασσινά ήταν επίσης πολύ καλά. Μπορεί όχι τόσο γευστικά όσο τα αιγαιοπελαγίτικα αλλά ασύγκριτα φτηνότερα και σε τεράστια ποικιλία. Παρακάτω βλέπετε φρέσκο αστακό 2 περίπου κιλών, στο εστιατόριο Atlanta Fish Market, με κόστος 55 δολαρίων/κιλό (41 ευρώ/κιλό).


Τα εντόσθια του αστακού έχουν αφαιρεθεί και αντικατασταθεί από ψίχα φρέκου καβουριού

Τα steaks ήταν επίσης απίστευτα. Μεγάλες μπριζόλες άψογα ψημένες και γευστικότατες


Πολύ συχνά στα ίδια εστατόρια έβρισκες τόσο κρεατικά όσο και ψαρικά. Στην πρώτη φωτογραφία βλέπετε το rib eye του chik-in-greek και στην δεύτερη την επιλογή της madame de kourelle, δύο αστακοουρίτσες πανέ.

Γενικά θα έλεγα, ότι η Ατλάντα (γενικότερα οι αμερικανικές μεγαλουπόλεις) είναι ο παράδεισος του λιχούδη. Ελλοχεύει όμως σοβαρός κίνδυνος από την επιβάρυνση των λαϊκότερων κυρίως εδεσμάτων από τον τρόπο μαγειρέματος (πολλά τηγανητά) και την προσθήκη διαφόρων σαλτσών, βουτύρου, το συνδυασμό πολλών παχυντικών συστατικών μαζί στο ίδιο πιάτο. Ζωντανή απόδειξη ο μεγάλος αριθμός παχύσαρκων που κυκλοφορούν στους αμερικανικούς δρόμους. Αν όμως κάποιος διαθέτει μια σχετική αυτοπειθαρχία μπορεί να ικανοποιήσει τη γαστρονομική του περιέργεια και τον ουρανίσκο του, χωρίς να ξοδεύει απαραίτητα μία περιουσία.

Η κυριαρχία του σούσι είναι αδιαμφισβήτητη. Σε σχέση με την Ελλάδα, βρίσκεις πολύ περισσότερους δημιουργικούς συνδυασμούς και σε πολύ (μα πάρα πολύ) καλύτερες τιμές. Για παράδειγμα, τα 8 maki με βασικό συστατικό το σολωμό στο εστιατόριο της φωτογραφίας στοιχίζουν 6 $ (4,5) και με φρέσκο καβούρι 10 $ (7,5 €)

Δεν είναι πορτοκαλάδα αλλά ... μπύρα με μισή φέτα πορτοκάλι μέσα

Τηγανητά κρεμμύδια ... σε τεράστιες ποσότητες οι μερίδες.

Δύο είδη κοτόπουλου, πικάντικο (πραγματικά καυτερό όμως) και με μέλι, από take away με ρύζι και σαλάτα, 5,5 $ (4,2 €) 

27 Απρ 2010

Two worlds apart

To Chic-in-Greek βρέθηκε το τελευταίο δεκαήμερο στη Μόσχα και στην Ατλάντα και έχει πολλά να σας πει, όχι μόνο για ενδυματολογικά θέματα αλλά και για το γενικότερο lifestyle, οπότε … μείνετε συντονισμένοι. 

Όσον αφορά το ντύσιμο, η γενική μας εντύπωση είναι ότι στην Ατλάντα μπορείς να δεις τα πάντα. Από τις κομψές αλλά συντηρητικές επιλογές της λευκής και μαύρης upper class, μέχρι την κραυγαλέα ενδυματολογική έκφραση των αφροαμερικανίδων, καθώς επίσης και την πλήρη αδιαφορία για θέματα εμφάνισης λευκών και μαύρων, σε βαθμό που σπανίζει στην Ευρώπη.


Δύο τάσεις διασταυρώνονται σε πεζοδρόμιο της Downtown, Atlanta.

 

Αυτή η εμφάνιση θα μπορούσε να είναι αποδεκτή στη ρεσεψιόν παραθαλάσσιου ξενοδοχείου ... όχι όμως και σε ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία, στο business center μεγαλούπολης που απέχει τουλάχιστον 300 χιλιόμετρα από την πλησιέστερη ακτή.
Έβαλε κάτι πρόχειρο και βγήκε


Iδιαίτερα διαδεδομένες οι Luis Vuitton και στην Atlanta


Από την άλλη, στους δρόμους της Μόσχας η γυναικεία φυσική καλλονή αφθονεί. Γι αυτό το λόγο, ίσως, επειδή δηλαδή ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος, οι Μοσχοβίτισσες καταφεύγουν εύκολα στην υπερβολή προκειμένου να προσελκύσουν την προσοχή. Το έντονο βάψιμο, τα καυτά μίνι και οι 12ποντες γόβες -έστω και για να ψωνίσουν στο μανάβικο- είναι εκ των ων ουκ άνευ της καθημερινότητάς τους.


Λίγο μιλιτερ (σακάκι), επιρροές από skinhead (τιράντες κατεβασμένες) και ολίγο από ... παπουτσωμένο γάτο

Λίγο ντεμοντέ ... αλλά αναμφίβολα καλλίγραμμη


Μια μικρή άνοδο της θερμκρασίας είχε ... θεαματικά αποτελέσματα (τελικά οι Luis Vuitton έχουν γίνει ο συνδετικός κρίκος Ανατολής και Δύσης)

16 Απρ 2010

Ανδρικό παπούτσι: Τα καλύτερα!

Βλέποντας τα post της mmedekourelle για τα γυναικεία παπούτσια νιώθω τυχερός που τα πράγματα είναι σαφώς πιο απλά για τους άνδρες ... μετά βέβαια βγαίνω έξω ... αντικρίζω την πραγματικότητα και συνειδητοποιώ ότι τελικά τίποτε δεν είναι απλό σε αυτή τη ζωή. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο ποσοστό των αντρών είτε δεν κατανοεί τη σπουδαιότητα που έχουν τα παπούτσια στη συνολική εμφάνισή του, είτε νομίζει ότι τα παπούτσια επειδή βρίσκονται στο επίπεδο του εδάφους δεν τα παρατηρεί κανείς.

Σε προηγούμενο post αναφερθήκαμε σε βασικά στοιχεία που θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας προκειμένου να αγοράζουμε παπούτσια που αναβαθμίζουν την εμφάνισή μας, δεν προκαλούν δεύτερες σκέψεις για το ποιόν μας στους ανθρώπους που συναναστρέφονται μαζί μας και φοριούνται πολλά χρόνια, τόσο γιατί δεν βγαίνουν εκτός μόδας, όσο και γιατί λόγω της καλής κατασκευής τους δεν χαλάνε εύκολα.

Παρακάτω θα παραθέσουμε μια διαβάθμιση των κυριότερων καλών αντρικών παπουτσιών ώστε σε περίπτωση που αποφασίσετε να προβείτε σε κάποια σχετική ‘επένδυση’ ή αν βρεθείτε μπροστά σε μια ευκαιρία να μπορέσετε να λάβετε μια σωστή απόφαση.

Αγγλικής προέλευσης: John Lobb Paris: Αναμφίβολα τα καλύτερα έτοιμα αντρικά παπούτσια στον κόσμο. Το 1901 η John Lobb επεκτάθηκε στο Παρίσι και το 1976 αγοράστηκε από την Hermes με το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης της ονομασίας Lobb. Κατασκευάζονται στο Northampton της Αγγλίας (η Μέκκα του χειροποίητου αντρικού παπουτσιού) και γιαυτό τα θεωρούμε αγγλικής προέλευσης. Οι τιμές τους απαγορευτικές για τους περισσότερους. Ξεκινάνε από 800€ και δεν υπάρχει οροφή.

Edward Green (EG): Θεωρούνται τα δεύτερα καλύτερα. Κατά τη γνώμη μου εξίσου καλά με τα John Lobb Paris αλλά κάπως φτηνότερα. Εξαιρετικά χρώματα. Οι αποχρώσεις του καφέ δίνουν μια αίσθηση παλαιότητας. Κατασκευή επίσης στο Northampton.

Church’s: Μια κατηγορία κάτω από τα EG. Πολύ καλά δέρματα και προσεκτική δουλειά. Η πρώτη εταιρία παπουτσιών που άνοιξε στο Northampton το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Στα συν, το after sales service (τους δίνεις τα παπούτσια μετά ακόμα και από 10ετή ή και παραπάνω σκληρή χρήση και στα επιδιορθώνουν, ώστε να δείχνουν σχεδόν καινούργια).

Crockett and Jones: Υπάρχουν δύο σειρές. Η απλή και η Handgrade. Θεωρώ ότι και οι δύο προσφέρουν την καλύτερη σχέση ποιότητας τιμής. Ιδιαίτερα τα μοντέλα της Handgrade κοστίζουν γύρω στα 200 με 300 ευρώ φτηνότερα από τα EG και είναι σχεδόν εφάμιλλα.

Tricker’s: Καλή κατασκευή και ωραία εμφάνιση σε λογικές τιμές. Πολύ καλή επιλογή.

Ralph Lauren: Τα παπούτσια της RL που γράφουν made in England κατασκευαζόταν μέχρι το 2005 κατά πάσα πιθανότητα από την Crockett and Jones. Στη συνέχεια παρουσιαστήκαν καινούργια μοντέλα (με υψηλότερες τιμές). Είναι πολύ πιθανό να είναι Edward Green. Επειδή η RL, κάνει σημαντικές εκπτώσεις, ιδίως στην Αμερική, έχετε το νου σας για καμιά ανέλπιστη ευκαιρία.

Αμερικανικής προέλευσης: Υπάρχουν δύο φίρμες που αξίζουν την προσοχή μας. Η Alden, με τα παπούτσια της να βρίσκονται στο επίπεδο των church’s και η Allen-Edmonds που βρίσκεται μεταξύ Crockett and Jones και Tricker’s.

Από τη Γαλλία ξεχωρίζουν τα Berluti (βλέπε και αναφορά σε προηγούμενο post) και κάποια λίγα μοντέλα της JM Weston, από την Ισπανία τα Carmina (καλή σχέση ποιότητας τιμής) και από την Ελβετία τα Bally.

Στην Ιταλία αναμφίβολα υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί κατασκευαστές τα σχέδια τους όμως είναι λίγο πιο μοντέρνα από ότι θα επιθυμούσα. Ξεχωρίζω τις δημιουργίες της Κιton, Sutor Mantellasi, κάποιες από τις γραμμές Ferragamo, Santoni και Fratelli Peluso (λογικές τιμές).

13 Απρ 2010

Παπούτσια Prada 2010: Πλέξιγκλας και διαφάνεια





 Το τακούνι από πλέξιγκλας και η διαφάνεια λανσάρονται ως βασική τάση στα παπούτσια από την Prada φέτος, γεγονός που δεν αποτελεί ιδιαίτερη καινοτομία καθώς το υλικό αυτό χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια συχνά-πυκνά από τη συγκεκριμένη φίρμα αλλά και άλλους οίκους.




Τα πλέξιγκλας της Prada, πάντως, αυτή τη φορά συνοδεύονται από κρύσταλλα Σβαρόφσκι και γίνεται λόγος για ένα ‘πρακτικό chic’(functionally chic), που θα εξυπηρετήσει και θα καλλωπίσει τα γυναικεία πόδια σε τόπους καλοκαιρινών διακοπών, σε παραλίες και πισίνες…


Στην αμερικανική αγορά, τα πλέξιγκλας της Prada γίνονται ανάρπαστα παρά την ιδιαίτερα τσουχτερή τους τιμή: Υπάρχουν μοντέλα που κοστίζουν πάνω από 500 ευρώ κι άλλα που προσεγγίζουν τα 700 ή και –αυτά μετά τα Σβαρόφσκι- τα 800! Παραδόξως, αυτά τα πιο ακριβά είναι και τα πιο δημοφιλή!

11 Απρ 2010

Πρωτότυπες ιδέες στα αντρικά παπούτσια

Τα brogues ή wingtips (στην Αμερική) είναι από τα κλασικότερα αντρικά παπούτσια (ξέρετε … αυτά με τις τρυπούλες). Χαρακτηριστικό τους τα σχέδια στην μύτη του παπουτσιού τα οποία σχηματίζουν ένα W και μοιάζουν με την κίνηση των φτερών ενός πουλιού που πετάει . Τα θεωρώ από τα ωραιότερα και πρακτικότερα αντρικά παπούτσια, τα οποία μπορούν να φορεθούν όλες τις ώρες της ημέρας, τόσο με κοστούμι όσο και με τζιν.




H αγγλική φίρμα Gieves and Hawkes έχει λανσάρει τα brogues που βλέπετε παρακάτω, τα οποία ονομάζονται buckshot.


Οι ασύμμετρα κατανεμημένες τρύπες στην επιφάνεια του παπουτσιού δημιουργούν την εντύπωση ότι το παπούτσι πυροβολήθηκε με κυνηγητική καραμπίνα. Σε κάποιους θα αρέσει σε κάποιους όχι. Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε όμως την πρωτοτυπία της ιδέας και τον άριστο τρόπο υλοποίησής της.





Βέβαια τα σκήπτρα στην πρωτοτυπία στο καλό ανδρικό παπούτσι ανήκουν στην γαλλική φίρμα berluti. Παρακάτω βλέπουμε λίγα δείγματα των προϊόντων της.




 













7 Απρ 2010

Παπούτσια καλοκαίρι 2010 - Τάσεις -Μποτάκια

Ankle boots, sandal boots και, γενικότερα, οι παραλλαγές της μπότας επί το πιο ανάλαφρον είναι ισχυρό trend αυτό το καλοκαίρι.
Dolce & Gabbana

Dior

Louboutin

Sigerson Morisson

Sergio Rossi


Giuseppe Zanotti

Gucci

Gucci

Givenchy