Mετά τα 30, ντυνόμαστε ανδρικά. End of story.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από τους άντρες που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ηλικία τους και προσπαθούν μέσω του ντυσίματός τους να δείχνουν νεότεροι. Αφορμή για τη σκέψη αυτή αποτέλεσε ένας σαρανταπεντάρης χθες στο Κολωνάκι, ο οποίος φορούσε χαμηλοκάβαλο, σκισμένο σε διάφορα σημεία τζιν , στενό μαύρο μπλουζάκι, κάτι χρωματιστά αθλητικά παπούτσια την ύπαρξη των οποίων αγνοώ παντελώς, ακριβό bomber μπουφάν και πανάκριβο ρολόι.

Αναρωτήθηκα τους λόγους που οδηγούν σε αυτή την αναντιστοιχία μεταξύ ηλικίας και εμφάνισης. Σίγουρα δεν είναι μόνο βλακεία. Δεν μπορεί δηλαδή ένας πετυχημένος μόδιστρος σαν τον Giorgio Armani να μην μπορεί να καταλάβει πόσο γελοίος δείχνει όταν εμφανίζεται στα 79 του με buggy τζιν και στενό πουκαμισάκι, όπως στην παραπάνω φωτογραφία.

Δεύτερος από δεξιά ο Δήμαρχος Αθηναίων σε εκδήλωση για βραβευση παλαίμαχων αθλητών. Αν δεν έχει να συμμετάσχει σε διαγωνισμό breakdance καπάκι μετά την εκδήλωση είναι να απορεί κανείς γιατί ντύθηκε έτσι ... με τα σπορτέξ. Πάντως δεν τιμάει ιδιαίτερα τους παλαίμαχους

Σε πρώτη ανάγνωση μπορώ να εντοπίσω δύο εμφανείς λόγους. Ο ένας –λίγο ψυχαναλυτικός- είναι ο φόβος του θανάτου που αναπόφευκτα πλησιάζει. Προσωπικά, αδυνατώ να καταλάβω γιατί να νομίζει κάποιος ότι, αν φορέσει ένα σκισμένο τζιν, υπογράφει συμβόλαιο με την αιώνια νεότητα (ή ίσως και την αθανασία) αλλά … άβυσσος η ψυχή.

Ο άλλος λόγος είναι για να αποκτηθεί πρόσβαση σε άτομα πολύ νεότερης ηλικίας, συχνά με κίνητρα σεξουαλικής φύσεως. Βέβαια οι λόγοι για τους οποίους ένα άτομο 25 χρονών θα πάει με έναν 50άρη σπανίως έχουν να κάνουν με το skinny τζιν του μεσήλικα.

Συνεπώς και στις δύο περιπτώσεις, ενώ δεν υπάρχει κάποιο όφελος, χάνεται κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο. Η αξιοπρέπεια του ανδρός.

Τώρα αν θελήσουμε να κατηγοριοποιήσουμε την αντρική εμφάνιση με βάση την ηλικία θα πρότεινα (λίγο αυθαίρετα είναι αλήθεια αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε) τις παρακάτω κατηγορίες (εξαιρούνται οι ροκ σταρ, οι ντραγκ κουίν και οι λοκατζήδες):

0 έως 16 χρονών: Αδιάφορο το τι φοράμε. Τις περισσότερες φορές αποφασίζουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι μαμάδες.

17 έως 24 χρονών: Η χρονική αυτή περίοδος αυτή θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από τον πειραματισμό. Η υιοθέτηση διαφόρων στυλ και τάσεων σε συνδυασμό με τον αυτοσχεδιασμό θα δημιουργήσουν το αναγκαίο υπόβαθρο για την εν συνεχεία εξέλιξή μας. Χιπ χοπ τη μία, γκόθικ τον άλλον μήνα, οπωσδήποτε λίγο από πανκ ίσως και ίμο. Αμφισβήτηση της εξουσίας και ενδυμασία Εξαρχείων, φάσιον βίκτιμ για την άνοιξη και χίππυ για το καλοκαίρι στο νησί. Οκτώ χρόνια πειραματισμών και επιφανειακών προσεγγίσεων είναι νομίζω υπεραρκετά.

25 έως 29: Επιλογή ενός μέινστριμ στυλ, το οποίο υιοθετείται με μεγαλύτερη συνέπεια. Γίνονται πλέον συνειδητές επιλογές του τι και γιατί θα φορέσουμε, ποιο χρώμα ταιριάζει περισσότερο και σχεδιάζουμε μακροπρόθεσμες αγορές. Οι μικρές αποτυχίες συγχωρούνται, όχι όμως και η αδιαφορία. Τίθενται οι πρώτοι κανόνες ή για την ακρίβεια οι πρώτες απαγορεύσεις: Δεν κυκλοφορούμε σε αστικό περιβάλλον με αμφίεση διακοπών, ούτε σαν μπασκεμπολίστες που μόλις τελείωσαν την προπόνηση. Κατεβάζουμε τους γιακάδες στα πόλο, κάνουμε ξεσκονόπανα τα κάπρι και ποτέ, μα ποτέ, δεν βγαίνουμε ραντεβού φορώντας ένα τζιν και το πρώτο διαθέσιμο μακό που θα βρούμε. Δεν δείχνει άνεση. Δείχνει το βαθμό σεβασμού που τρέφουμε για το άλλο άτομο.

30 και μετά: Ντυνόμαστε αντρικά. End of story.