Οι αταίριαστοι

Το Baccara μετακινήθηκε από το Μεταξουργείο στο Μαρούσι. Το γαλλικό καμπαρέ, που είχαμε πρωτογνωρίσει, έδωσε τη θέση του σε έναν χώρο αποστειρωμένο, άνευρο, χωρίς προσωπικότητα. Η διατήρηση της μουσικής μπάντας, όμως, δίνει στο Baccara ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους ανταγωνιστές του: Οι δύο τραγουδίστριες και η ορχήστρα με ρεπερτόριο Jazz, swing, rock n’ roll και soul (εξαιρετική η εκτέλεση του «You Know I'm No Good», της Amy Winehouse) αλλά και επιλεγμένα ελληνικά κομμάτια καταφέρνουν να μεταδώσουν το κέφι τους στο κοινό.

Εν αντιθέσει προς το συνήθως συμβαίνον ανά την επικράτεια, όπου όλοι ανεβαίνουν στα τραπέζια σαν κουρδισμένοι ή ‘πιάνουν’ τον καρσιλαμά, στο Baccara o κόσμος ξεδίνει με δυτικούς χορούς. Το γιατί σπανίζουν αυτού του είδους τα εστιατόρια ή τα μπαρ από την Αθήνα είναι ακόμα μια από τις ιδιαιτερότητές μας (ξέρετε, αυτές που έχουν ως αποτέλεσμα να μας ζηλεύει όλος ο κόσμος και να συνωμοτεί – ολημερίς κι ολονυχτίς πως θα μας καταστρέψει).

Με αφορμή το Baccara, θα ήθελα να θίξω ένα ζήτημα, που, αν κρίνω από τη συχνότητα των σχετικών αναφορών σε blogs και fora, απασχολεί πολύ τον γυναικείο πληθυσμό και προκαλεί εύλογη απορία σε μένα.

Πρόκειται για τη διαφορετική προσέγγιση ανδρών και γυναικών στο ζήτημα ‘ένδυμα εξόδου’ και τη χτυπητή ενδυματολογική ανομοιογένεια ανάμεσα στα ζευγάρια και τις μεικτές παρέες, σε βραδινές εξόδους. Ή, για να το πούμε σε απλά ελληνικά, οι γυναίκες είναι συνήθως dressed up ενώ οι άντρες … dressed down, δίνοντας σου την εντύπωση ότι δεν πρόκειται για ζευγάρια ή μια παρέα, που είχαν συνεννοηθεί εκ των προτέρων για το που θα πάνε.

Η Σάντρα Μπούλοκ με τον (πρώην?) σύζυγο. Ταιριαστό ζευγάρι ε??

Λες και μια γυναικοπαρέα, που πέρασε όλο το απόγευμα προετοιμάζοντας μαλλιά, νύχια, ρούχα κλπ για την αποψινή βραδινή έξοδο ‘έπεσε’ πάνω σε τρεις-τέσσερις άσχετους – έναν υπάλληλο της ΔΕΗ, που μόλις τέλειωσε τη βάρδια του, τον ‘γαύρο’ που επιστρέφει από το γήπεδο, έναν μηχανόβιο κι έναν skater, και τους επέλεξαν για συνοδούς τους.

Η Τζέσικα Μπιέλ βγάζει βόλτα τον Τιμπερλέικ ...!

 Μια ανάλογη εικόνα αντίκρισα στο Baccara, όπου τα ρούχα των περισσοτέρων γυναικών ήταν από προσεγμένα απογευματινά έως καθαρώς βραδινά: Μαύρα μικρά φορέματα, εντυπωσιακές μπλούζες, ψηλοτάκουνες γόβες, σινιέ τσάντες, σανέλ-οειδή ζακετάκια οι μεγαλύτερες κ.ο.κ. Οι άντρες, από την άλλη, είχαν έρθει όπως λάχει: Με ‘άνετα’ παπούτσια, το ‘αγαπημένο τζινάκι’ τους, άντε και κανένα γιλεκάκι πάνω από το πουκάμισο. Κάποιοι, που έκαναν την υποχώρηση να βάλουν σακάκι (το οποίο ελάχιστη σχέση είχε με τα υπόλοιπα ρούχα) το έβγαλαν αμέσως μόλις κάθισαν, συγχέοντας προφανώς το σακάκι με το μπουφάν.

Εύλογο το ερώτημα: Γιατί αυτή η αναντιστοιχία στην εμφάνιση των δύο φύλων; Οφείλεται άραγε στη σιγουριά των αντρών για τη σύντροφό τους (ό,τι και να της κάνω , όπως και να εμφανίζομαι αυτή από πίσω μου θα τρέχει), στην έλλειψη παραστάσεων και αντίληψης για το ντύσιμο που απαιτείται σε κάθε περίσταση, στην έλλειψη κοινωνικής παιδείας γενικότερα, στην ομοφυλοφοβία, στην προτροπή και του τελευταίου ριάλιτι «να είσαι ο εαυτός σου» ;

Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν νομίζω ότι το μόνο που ‘μετράει’ και ‘μένει’ από έναν άντρα είναι…η μυρωδιά του.

«Γνώρισα τον άντρα μου πριν δέκα χρόνια κι ενώ δε θυμάμαι ούτε ένα από τα ρούχα του τότε θυμάμαι έντονα τη μυρωδιά του» έγραφε μία τύπισσα σε ένα forum. Με το συμπάθειο, μαντάμ, περισσότερο σε αισθητική …σκύλου παραπέμπει αυτό παρά ανθρώπου! Γαβ!