Επιβιώνοντας με στυλ

Μπορεί να έχουν περάσει κάποια εκατομμύρια χρόνια από την εποχή του λίθου, η αντίληψη όμως της ενδυμασίας ως αναγκαίου κακού, δεν έχει διόλου εκλείψει: «Α, εγώ με ένα τζινάκι κι ένα πουκαμισάκι είμαι εντάξει, δε φορώ ποτέ γραβάτες και τέτοια!». Η άγνοια ή η έλλειψη ενδιαφέροντος για το πώς φαίνεσαι μπορεί να ανάγεται ευκόλως σε ‘άποψη’, όμως το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Κι αυτό είναι ένα πολύ βαρετό αποτέλεσμα. Όπως, εξίσου βαρετή είναι η εικόνα της γυναίκας που κυκλοφορεί ντυμένη από την κορυφή ως τα νύχια με την νέα collection επώνυμου σχεδιαστή, κάτι σαν ‘προκάτ’ σε ανθρώπινη έκδοση.

Η μόδα, υπό την έννοια της βιομηχανίας που παράγει και πουλά ρούχα, δεν ενδιαφέρει τόσο το παρόν blog. Οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας της ‘μόδας’ δεν φαίνεται να κατανοούν πως τα ρούχα έχουν πολύ μικρότερη σημασία απ’ ό,τι εκείνοι πιστεύουν. Από την άλλη, όσοι βρίσκονται μακριά από τη σκηνή της μόδας, δεν μπορούν να αντιληφθούν πως τα ρούχα είναι πολύ πιο σημαντικά απ’όσο νομίζουν.

Η επιλογή ρούχων, το προσωπικό στυλ που υιοθετεί κανείς είναι μέσο έκφρασης, αυτοπροσδιορισμού, επικοινωνίας. Δεν διαμορφώνεται μέσα σε μια μέρα, είναι συνισταμένη βιωμάτων, γνώσεων, κλίσεων και συμπυκνώνει τον πολιτισμό που κανείς κουβαλά.

Ειδικά στις μέρες μας, η σταδιακή κατάργηση πρωτοκόλλων και τύπων στην ενδυμασία (θυμηθείτε τον Α.Αλαβάνο που επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ... ξεκάλτσωτος) σε συνδυασμό με ‘πολυπολιτισμικό’ στοιχείο (‘γερμανική σαγιονάρα’ φορεμένη καταχείμωνο με … κελεμπία), καταλήγει σε θεάματα αμφίβολης αισθητικής .

Ζώντας στην Αθήνα, το μεγάλο ‘χωνευτήρι’, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά μας να ντυνόμαστε κομψά και ανάλογα με την περίσταση. Θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε ιδιαίτερα στυλ, να επισημάνουμε συνηθισμένα ενδυματολογικά λάθη και να παρουσιάσουμε τις σύγχρονες τάσεις της μόδας.




Κι όπως άλλωστε είπε ο Λόρδος Chesterfield:

“Dress is a very foolish thing, and yet it is a very foolish thing not to be well dressed.”