Δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει πολύ κανείς υπέρ της άποψης ότι οι Ελληνες τα τελευταία χρόνια έχουν απωλέσει και τα τελευταία ψήγματα ευγενείας. Καθημερινά, στις συναλλαγές μας και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, βιώνουμε συμπεριφορές ακατέργαστες κι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κατήφεια και τη δυστροπία. Χαμογελάς κι ο άλλος στην καλύτερη περίπτωση θα σε κοιτάξει με απορία, αν όχι με καχυποψία.
Κι αυτή η διαπίστωση γίνεται πιο σοκαριστική, όταν βρεθείς σε κοινωνίες, όπου ο μέσος πολίτης διατηρεί την καλή του προαίρεση, χαμογελά αβίαστα σε έναν άγνωστο που θα κρίνει συμπαθή και προσφέρει αυθόρμητα χέρι βοηθείας, ακόμη κι όταν δεν του ζητηθεί κάτι τέτοιο ρητά και κατηγορηματικά. Αυτές οι σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου κάθε φορά που βρίσκομαι σε αμερικανικές μεγαλουπόλεις.
Αν όχι κατά κανόνα, σίγουρα πολύ συχνά οι Αμερικανοί αστοί σου χαμογελάνε πρώτοι ή ανταποκρίνονται στο δικό σου χαμόγελο: Στο ασανσέρ, στο εμπορικό κατάστημα, στο μετρό… Εύκολα θα ανταλλάξουν κουβέντες και κάποιο αστείο με έναν άγνωστο κι αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά στην Ατλάντα. Πέρα από την ευγένεια και τον υψηλό επαγγελματισμό των ανθρώπων που εμπλέκονται στις δημόσιες υπηρεσίες της πόλης (αστυνομικών, υπαλλήλων του μετρό και της ειδικής ομάδας των ‘πρεσβευτών’, που είχαν αποστολή τη διευκόλυνση των επισκεπτών της πόλης), οι πολίτες με τους οποίους σκόπιμα ή αθέλητα ερχόσουν σε κάποιου είδους συνάφεια, είχαν πολύ πιο χαλαρή διάθεση και επικοινωνιακή διαθεσιμότητα από το μέσο ΄Ελληνα.
Θέλοντας και μη, λοιπόν, ακόμα και εσύ που επανειλημμένως έχεις απογοητευτεί από τη μη ανταπόδοση της ταπεινής ‘καλημέρας’ στην πατρίδα σου, αρχίζεις να καλημερίζεις την άγνωστη ηλικιωμένη αφροαμερικανίδα με την οποία διασταύρωσες τη ματιά σου και το βήμα σου στο διάδρομο του ξενοδοχείου και αφήνεσαι να πιάσεις χαλαρή κουβέντα με τον κύριο που σου επέτρεψε να προηγηθείς στα starbucks….
‘Οσον αφορά τους πωλητές, ε καλά, δεν ‘παίζονται’ οι άνθρωποι.
Ζώντας στην Ελλάδα κι έχοντας βιώσει το subspecies «πωλήτρια Κολωνακίου», κάτι παθαίνεις όταν μπαίνεις σε κατάστημα και ακούς «hello, M’am, how are you today?». Στην αρχή, μάλιστα, έστρεφα το κεφάλι προς τα πίσω για να δω ποιον … χαιρετάνε!
Είτε αμερικανοί είτε μετανάστες, οι πωλητές στα αμερικανικά μαγαζιά είναι κατά κανόνα υποδειγματικοί επαγγελματίες και γνωρίζουν πότε να αστειευτούν ή να ανοίξουν κουβέντα ή να σου προσφέρουν ένα ποτήρι νερό όταν αντιληφθούν ότι πιθανόν να το έχεις ανάγκη.
Τελικά, ακόμη κι η 'πανάκριβη' στην Ελλάδα 'καλημέρα' είναι πολύ πιο 'φθηνή' στις Ηνωμένες Πολιτείες...
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Ακόμα δεν έχω λύσει το μυστήριο γιατί πρέπει οι πωλήτριες στο Κολωνάκι να είναι έτσι ψηλομύτες και ξινές και κυρίως γιατί δεν διορθώνουν την κατάσταση οι υπεύθυνοι αυτών των καταστημάτων. Χάρη μας κάνουν που μας επιτρέπουν να τους δώσουμε τα λεφτά μας?
Καλησπέρα. Το κείμενό σας είναι εξαιρετικό και φυσικά λέει τα πράγματα όπως έχουν. Ακριβώς αυτά σκεφτόμουν απόψε! Μου λείπει πολύ αυτή η ευγένεια της καθημερινότητας. Μου λείπει η καλημέρα, η συγγνώμη, το ευχαριστώ του ταμία , του υπαλλήλου , του ελεγκτή , του αστυνομικού, του οποιουδήποτε συνανθρώπου μου. Μου περισσεύει πια η αγένεια , η άξεστη συμπεριφορά , η ψευτομαγκιά , η μπρουταλιτέ , το ''κοπελιά'' και το ''συγγνώμη λίγο'' - από πότε η συγγνώμη άρχισε να ποσοστικοποιείται; Ξέρετε πολλοί , εδώ στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, κατηγορούν τους ξένους ότι η ευγένειά τους είναι προσποιητή ή επιτηδευμένη. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου από πού πηγάζει η ευγένεια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι άνθρωποι που με ρωτούν ''πώς είμαι'' , που μου λένε μια καλημέρα, με κάνουν να νιώθω πολύ καλά , μου φτιάχνουν τη διάθεση , ανταποδίδω με την ίδια ευχάριστη διάθεση , μ'ενα χαμόγελο-μα πόσο κοστίζει πια;-, κι η ατμόσφαιρα είναι ήρεμη και φιλική κι όλα εν τέλει γίνονται εύκολα για όλους.
Χθες σε μεγαλοκατάστημα του κέντρου , όλες οι πωλήτριες λόγω αναδουλειάς ήταν με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και με το γνωστό ξινισμένο ύφος. Είπα μια -δυο καλημέρες που δεν εισακούστηκαν κι έφυγα αποκαρδιωμένη. Και να'ταν το μόνο που με αποκαρδίωσε...
Συμφωνώ και επαυξάνω! Το σοκ της προσαρμογής στην "ξινή" πραγματικότητα μετά από ταξίδια στο εξωτερικό είναι πάντα μεγάλο - και είναι κρίμα που το συνηθίζουμε τόσο γρήγορα...
αν και εκτός απ' τις πωλήτριες (κολονακίου και μη) εξίσου αγενέστατοι είναι οι εργαζόμενοι στις δημόσιες υπηρεσίες... εκεί που αν βρεις κάποιον να σε εξυπηρετήσει δακρύζεις από συγκίνηση! Μεγάλο θέμα αυτό... μια ανοιχτή πληγή!
Πολύ ωραίο κείμενο, η έλλειψη ευγένειας είναι κάτι που με πονάει. Τις προάλλες συνάντησα ένα πραγματικά σπάνιο είδος, αυτό του ευγενικού ταξιτζή!
Ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια :).
* lopi: Αυτό με τους επιχειρηματίες που προσλαμβάνουν ακατάλληλους κι εγώ το έχω απορία. Είναι άσχετοι κι εκείνοι ή δεν βρίσκουν σωστό προσωπικό; Μυστήριο.
* crispy: Αχ αυτοί οι γονείς και το 'νόστιμον ήμαρ'.
Ο παππούς μου ήταν ομογενής εξ ΗΠΑ κι είχε πρόθεση να επιστρέψει εκεί λίγο μετά το Β' Παγκόσμιο. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε. Ψευτοπαρηγοριέμαι ότι όλο και κάποιο υπόλειμμα DNA μπορεί κάποια στιγμή να με οδηγήσει μακριά. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Foteini το πρόβλημα των δημόσιων υπηρεσιών είναι τόσο στρεσογόνο ακόμα και για τους επαγγελματίες που έχουν συχνές δοσοληψίες με αυτό και θα έπρεπε λογικά να έχουν εξοικειωθεί(δικηγόροι, φοροτεχνικοί, μηχανικοί κλπ). Πολλές φορές λοιπόν αναρωτιέμαι πως τα καταφέρνουν και διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις τους οι απλοί άνθρωποι ...
natalie: Για τους ταξιτζήδες κάποια στιγμή θα γράψω βιβλίο ...Δεν υπάρχει περίπτωση. Μου έχει τύχει από ... σπαστικός (με την κυριολεκτική ένννοια του όρου) μέχρι τύπος που στα αυτιά είχαν φωλιάσει νέες μορφές ζωής... Το αγαπημένο μου που έχω κάποιο καιρό να το δω: Η κουρελού στην καρέκλα του οδηγού...για τον ιδρώτα!
Δεν υπάρχει καμία πρόθεση ωραιοποίησης άλλων κοινωνιών, σας διαβεβαιώ. Αλλά, μωρέ, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και άκρως αποκαρδιωτικές...
Δημοσίευση σχολίου