Περι φαγητού

Το φαγητό παίζει σημαντικό ρόλο στον τελικό απολογισμό μιας απόδρασης στο εξωτερικό.

Στη Μόσχα, τα πράγματα ήταν πολύ μέτρια. Φυσικά και μπορούσες να απολαύσεις καλής ποιότητας φαγητό αλλά θα έπρεπε να πληρώσεις τεράστια ποσά, για να φας σε γαλλικά συνήθως εστιατόρια, παρέα με νεόπλουτους Ρώσους, και τα ξανθά τρόπαια που τους συνόδευαν (θυμηθείτε Μύκονο την εποχή του χρηματιστηρίου). Η έλλειψη πρώτων υλών, κατά την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, προφανώς εμπόδισε τη δημιουργία σχετικής κουλτούρας φαγητού καθώς η σούπα λάχανο δύσκολα μπορεί να προσφέρει γαστρονομικές συγκινήσεις.

Αντίθετα στην Ατλάντα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η απόλυτη κυριαρχία του κρέατος που υπάρχει στην αμερικανική κουζίνα, διακόπτοταν από τα θαλασσινά που διεκδικούσαν με αξιώσεις τη θέση τους, καθώς και από τις διάφορες τοπικές κουζίνες που έφεραν οι μετανάστες από τα μέρη τους.

Μας ενθουσίασε το hamburger στην αλυσίδα Five Guys.

Νωπό μπιφτέκι, τέλεια ψημένο, με πίκλες, καραμελώμενα κρεμμύδια και πικάντικη BBQ σάλτσα. Το ψωμί πολύ λεπτό, ίσα ίσα για να βοηθάει στο κράτημα του μπιφτεκιού και να απορροφά τα υγρά, χωρίς να μπουκώνει. Οι πατάτες όνειρο. Με τη φλούδα, τηγανισμένες σε φουντουκέλαιο. Δικαίως βραβεύεται τα τελευταία χρόνια από τον ZAGAT και άλλους οδηγούς σαν από τα καλύτερα Hamburger της χώρας. Κόστος για δύο άτομα μαζί με τα αναψυκτικά, που ανανεώνεις όσο συχνά θέλεις : 15 $ (11,5 €).

Στα chic εστιατόρια επίσης ο ανταγωνισμός ήταν πολύ έντονος. Χρειάστηκε σοβαρή έρευνα στο internet, όπου διαβάσαμε απόψεις και βαθμολογίες κριτικών και πελατών, προκειμένου να αποφασίσουμε και τις περισσότερες φορές δεν απογοητευτήκαμε. Επειδή δεν θέλαμε να δείχνουμε Γιαπωνέζοι τουρίστες, αποφεύγαμε τη χρήση της μηχανής και γι’αυτό υπάρχουν ελάχιστες φωτογραφίες. Παραθέτουμε κάποιες φωτογραφίες που ελήφθησαν με κινητό από το Rathbun’s, καλύτερο εστιατόριο στην Ατλάντα για το 2005 και 2007. Κόστος δείπνου με δύο ορντέβρ, δύο κύρια πιάτα, μπουκάλι καλό κόκκινο καλιφορνέζικο κρασί και την πιατέλα με τα γλυκά που βλέπετε στη φωτό: 160 $ (121 €) μαζί με το φιλοδώρημα.

Τα θαλασσινά ήταν επίσης πολύ καλά. Μπορεί όχι τόσο γευστικά όσο τα αιγαιοπελαγίτικα αλλά ασύγκριτα φτηνότερα και σε τεράστια ποικιλία. Παρακάτω βλέπετε φρέσκο αστακό 2 περίπου κιλών, στο εστιατόριο Atlanta Fish Market, με κόστος 55 δολαρίων/κιλό (41 ευρώ/κιλό).

Τα εντόσθια του αστακού έχουν αφαιρεθεί και αντικατασταθεί από ψίχα φρέκου καβουριού

Τα steaks ήταν επίσης απίστευτα. Μεγάλες μπριζόλες άψογα ψημένες και γευστικότατες

Πολύ συχνά στα ίδια εστατόρια έβρισκες τόσο κρεατικά όσο και ψαρικά. Στην πρώτη φωτογραφία βλέπετε το rib eye του chik-in-greek και στην δεύτερη την επιλογή της madame de kourelle, δύο αστακοουρίτσες πανέ.

Γενικά θα έλεγα, ότι η Ατλάντα (γενικότερα οι αμερικανικές μεγαλουπόλεις) είναι ο παράδεισος του λιχούδη. Ελλοχεύει όμως σοβαρός κίνδυνος από την επιβάρυνση των λαϊκότερων κυρίως εδεσμάτων από τον τρόπο μαγειρέματος (πολλά τηγανητά) και την προσθήκη διαφόρων σαλτσών, βουτύρου, το συνδυασμό πολλών παχυντικών συστατικών μαζί στο ίδιο πιάτο. Ζωντανή απόδειξη ο μεγάλος αριθμός παχύσαρκων που κυκλοφορούν στους αμερικανικούς δρόμους. Αν όμως κάποιος διαθέτει μια σχετική αυτοπειθαρχία μπορεί να ικανοποιήσει τη γαστρονομική του περιέργεια και τον ουρανίσκο του, χωρίς να ξοδεύει απαραίτητα μία περιουσία.

Η κυριαρχία του σούσι είναι αδιαμφισβήτητη. Σε σχέση με την Ελλάδα, βρίσκεις πολύ περισσότερους δημιουργικούς συνδυασμούς και σε πολύ (μα πάρα πολύ) καλύτερες τιμές. Για παράδειγμα, τα 8 maki με βασικό συστατικό το σολωμό στο εστιατόριο της φωτογραφίας στοιχίζουν 6 $ (4,5) και με φρέσκο καβούρι 10 $ (7,5 €)

Δεν είναι πορτοκαλάδα αλλά ... μπύρα με μισή φέτα πορτοκάλι μέσα

Τηγανητά κρεμμύδια ... σε τεράστιες ποσότητες οι μερίδες.

Δύο είδη κοτόπουλου, πικάντικο (πραγματικά καυτερό όμως) και με μέλι, από take away με ρύζι και σαλάτα, 5,5 $ (4,2 €)