Paparazzo: Italian trattoria

Σα βγεις στον πηγαιμό για την...ιταλική τρατορία...

απόφυγε, πάση θυσία....

...τα καρό πουκάμισα! Εκτός φυσικά κι αν επιθυμείς την απόλυτη οπτική αφομοίωση από το περιβάλλον, αυτό που στο στρατό ονομάζεται "παραλλαγή". Εάν η εικονιζόμενη εμπίπτει στην τελευταία περίπτωση, το πέτυχε και με το παραπάνω!

To Μοναστηράκι των Βρυξελλών

 Η πλατεία Jeu de Balle, στις Βρυξέλλες, είναι κάτι σαν το δικό μας Μοναστηράκι. Κάθε πρωί λειτουργεί εκεί υπαίθρια αγορά με παλια αντικείμενα (από κανονικές... σαβούρες μέχρι συμπαθητικά πραγματάκια, που ξεπηδούν από το σαλόνι της γιαγιάς ή εκείνης της παράξενης θείας που επισκεπτόμαστε παιδιά με τους γονείς μας τις Κυριακές).

Οπως σε κάθε υπαίθρια αγορά ή flea market, που λέμε και στα ... ελληνικά, το ενδεχόμενο να εντοπίσει κανείς κάτι πραγματικά ενδιαφέρον υπάρχει πάντοτε, γι'αυτό άλλωστε στη Jeu de Balle μπορεί να δει κανείς από απλούς περίεργους έως συλλέκτες. Αλλωστε, στους παρακείμενους δρόμους Rue Haute και Blaes λειτουργούν καταστήματα με αντίκες ή αντικείμενα τεχνητώς παλιωμένα για όσους αγαπούν την πατίνα του χρόνου και δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν αυθεντικά κομμάτια.

Ακόμη κι όταν δεν ψάχνεις το πορσελάνινο βάζο που ξυπνά νοσταλγικές αναμνήσεις, μια βόλτα στην περιοχή μπορεί να σε γεμίσει εικόνες και να σου φτιάξει τη διάθεση. Ακριβώς μάλιστα λόγω της πολυσχιδίας των επισκεπτών της, η πλατεία ενδείκνυται για crowdwatching.

Στυλιστικά ξεχωρίζουν οι νεαροί θαμώνες, που προσεγγίζουν με ανέμελο τρόπο τις τάσεις της μόδας ...

και συχνά οι κάπως πιο ώριμοι connaisseurs, που αναζητούν τον ξεχασμένο θησαυρό ανάμεσα στους τόνους άχρηστης και συχνά κακόγουστης πραμάτειας...

Τα χρώματα, τα σχήματα, οι μυρωδιές είναι σε κάθε περίπτωση πολλές και διαφορετικές....

... ικανές να γεμίσουν το μυαλό και να σε κάνουν να ξεχαστείς, να ταξιδέψεις...

... σε κουλτούρες άλλες, σε διαφορετικά αισθητικά πρότυπα....

Τα αξιοπερίεργα πολλά....

...όπως πολλοί κι οι απρόσμενοι τολμηροί συνδυασμοί όπως π.χ. πράσινο παντελόνι με κόκκινο παπούτσι ...

...ή μπότα ιππασίας σε συνδυασμό με ανάγνωση σε ...παγκάκι!

Ρούχα από «δεύτερο χέρι» για μερακλήδες αλλά και …βασιλιάδες!

Η δούκισσα του Cambridge Kate Middleton σπάει τα ταμπού κι εμφανίζεται με φόρεμα από "δεύτερο χέρι" σε δημόσια εκδήλωση.

Για ανθρώπους της δικιάς μου γενιάς, με γονείς ή παππούδες, που έζησαν λίγο ή πολύ την κατοχή, η ιδέα της αγοράς μεταχειρισμένων ρούχων δεν υπήρξε ποτέ μέχρι σήμερα ιδιαίτερα ελκυστική. Οι δεινές οικονομικές συνθήκες του παρελθόντος –που ελπίζω κι εύχομαι να μην αναβιώσουν στο παρόν και πολυκύμαντο κεφάλαιο της ιστορίας μας- υπέβαλαν σε πληθώρα στερήσεων τις παλαιότερες γενιές με συνέπεια το καινούριο ρούχο ή παπούτσι να είναι είδος πολυτελείας.
Η ανακύκλωση των ειδών ρουχισμού αποτελούσε τον κανόνα: Τα ρούχα και τα παπούτσια έκαναν …τουρνέ μέσα στην ίδια οικογένεια ή και τη γειτονιά μέχρι να φθαρούν εντελώς. Το παλιό παλτό του Κώστα, που μπήκε στο πανεπιστήμιο, το φόραγε στη συνέχεια το μικρότερο αδέλφι ή ο έφηβος εξάδελφός του κ.ο.κ. Το φορεμένο ρούχο, ακόμη και σε καλή κατάσταση, κατέληξε να είναι, για πολλούς από τις παλιότερες γενιές, σύμβολο ανέχειας, στερήσεων, δυστυχίας. Γι’αυτό δεν είχε καμιά θέση στις ντουλάπες των παραχαϊδεμένων βλαστών τους!
Η ευμάρεια των προηγούμενων χρόνων –τον πλαστό χαρακτήρα της οποίας μόλις αρχίσαμε να τον πληρώνουμε - οδήγησε στην καταναλωτική ασυδοσία με αποτέλεσμα τη σώρευση στις ντουλάπες ένα σωρό ρούχων, συχνά αφόρετων. Ακόμα και ο μικρομεσαίος –χάρη στις πιστωτικές κάρτες που εν αφθονία εκδίδονταν- είχε τη δυνατότητα να συλλέξει ρούχα επώνυμων σχεδιαστών, ακριβές τσάντες και αξεσουάρ.
Στον ευρωπαϊκό χώρο η απενοχοποίηση του ρούχου «από δεύτερο χέρι» είναι γεγονός εδώ και χρόνια. Ρούχα ακριβά, σε άριστη κατάσταση, που οι οικονομικά εύρωστοι ιδιοκτήτες τους τα βαρέθηκαν νωρίς, φιγουράρουν σε βιτρίνες καταστημάτων σε πολύ καλές εμπορικές οδούς και πωλούνται σε τιμές προσιτές στο μέσο εργαζόμενο, που είχε την ατυχία τα γούστα του να υπερβαίνουν τις οικονομικές του δυνατότητες.
Στην Ελλάδα εμφανίστηκαν τις περασμένες δεκαετίες κάτι «αμερικάνικες αγορές», με μεταχειρισμένα ρούχα κυρίως αμερικανικής προέλευσης και αμφιβόλου αισθητικής. Τα τελευταία χρόνια, υπήρξε δραστηριοποίηση εταιριών ή βεστιαρίων που «δανείζουν» τσάντες ή ρούχα για μικρό αριθμό ημερών. Αλλά μέχρι εκεί. Λίγο το κατοχικό σύνδρομο, στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω, λίγο το ψωροπερήφανο της φυλής μας, καταστήματα με καλά, ποιοτικά μεταχειρισμένα ρούχα, δεν ευδοκίμησαν στην Αθήνα μέχρι σήμερα.
«Το εμπόρευμα φεύγει σε χρόνο ρεκόρ! Όσοι πουλάνε την γκαρνταρόμπα τους το κάνουν συνήθως γιατί βαρέθηκαν συγκεκριμένα κομμάτια, πήραν κιλά ή απλά μετάνιωσαν για την αγορά» μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα ιδιοκτήτρια μιας τέτοιας μπουτίκ, σε πολύ καλή συνοικία των Βρυξελλών για να προσθέσει ότι
«μπορείτε να βρείτε στη μισή τιμή ρούχα φορεμένα ακόμη και μία φορά από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη τους, άλλωστε, υπάρχουν μάρκες που δεν υφίστανται πια και μόνο μεταχειρισμένα κομμάτια της κολεξιόν μπορεί να αποκτήσει κάποιος ενδιαφερόμενος». Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Κέιτ Μίντλετον, δούκισσας τους Κέμπριτζ, και μελλοντικής βασίλισσας της Αγγλίας, που εμφανίστηκε πρόσφατα στην National Portrait Gallery,(που φιλοξενούσε έκθεση του Lucian Freud) με σύνολο …από δεύτερο χέρι. Το πολύ κομψό γκρι φόρεμα είχε αγορασθεί από μια μικρή vintage μπουτίκ στο Berkshire κι ήταν προϊόν μιας μάρκας (Jesiré) που δεν κυκλοφορεί πλέον. Κατά τα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, η έχουσα τη δυνατότητα να διαθέσει αστρονομικά ποσά για την εμφάνισή της Κέιτ Μίντλετον είναι οπαδός του concept “chic but cheap finds”, το οποίο εφαρμόζει συχνά-πυκνά.

Σε μπουτίκ με ρούχα από δεύτερο χέρι βρήκα το business παντελόνι, με την τέλεια εφαρμογή, που αναζητούσα καιρό: Παντελόνι Chloe, κόστους περίπου 90 ευρώ, στο 1/3 δηλαδή της κανονικής τιμής.

Οι εσωτερικές ετικέτες είναι καλές ενδείξεις για να διαπιστωθεί η κατάσταση του ρούχου. Εδώ, όπως, διαπιστώνετε, είναι σχεδόν ανέπαφες.

Μία φούστα Sonia Rykiel με σχεδιαστική ιδιαιτερότητα το μεγάλο πλεκτό λουλούδι αποτελεί το δεύτερο απόκτημά μου κατά το δόγμα της Kate Middleton "chic but cheap"!

Μια πολύ καλοδιατηρημένη ετικέτα που φανερώνει ελάχιστη από την προηγούμενη ιδιοκτήτρια.

Spectators: Δίχρωμα και σαγηνευτικά!

Τα δίχρωμα wingtips, τα αποκαλούμενα spectators, αποτελούν έναν από τους κρυφούς μου πόθους. Με σαφείς αναφορές στις δεκαετίες του '20 και '30, Great Gatsby  και σε Jazz καταστάσεις είναι τα παπούτσια που θα ήθελα να φοράω όταν πιάνουν οι πρώτες ζέστες. Για να πω την αλήθεια όμως δεν έχω τολμήσει να προβώ σε απόκτησή τους ξέροντας ότι θα είναι πολύ δύσκολο να φορεθούν εκτός κι αν ανήκεις στο neo-swing κοινό και τα υιοθετήσεις σαν έκφραση lifestyle.  

Ένα άλλο παπούτσι που μου έχει τραβήξει την προσοχή, σαφώς πιo casual είναι τα μποτάκια red wing με άσπρη σόλα.

Οι άσπρες σόλες είναι αρκετά πρωτότυπες για casual εμφάνιση και θα πρέπει να είναι και πολύ αναπαυτικές, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι αυτού του πάχους σόλες πρωτοεμφανίστηκαν σε στρατιωτικά άρβυλα.

Τυχαία ανακάλυψα ότι οι δύο αυτές τάσεις έχουν συνδυαστεί με πολύ αποτελεσματικό και πρωτότυπο τρόπο στην νέα ανδρική κολεξ της Bally. Τα βρίσκω πολύ καλή επιλογή για μια casual εμφάνιση ακόμα και κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, αφού η συνύπαρξη του μπεζ καμβά με το δέρμα επιτρέπει στο πόδι να αναπνέει ενώ μπορούν να φορεθούν τόσο με τζίν όσο και με κοστούμι (ανοικτόχρωμο κατά προτίμηση). Απολαύστε δύο χαρακτηριστικά ζεύγη:

Για να μη το μετανιώσετε

Ένα από τα πλέον δημοφιλή blogs σχετικά με το αντρικό ντύσιμο, το PUT this ON (a web series about dressing like a grownup) δημοσίευσε πρόσφατα το παρακάτω ποστ σχετικά με το τι θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας κατά την αγορά ενός ρούχου. Αυτά είναι, κατά πρώτο λόγο η εφαρμογή, στη συνέχεια η στυλιστική του ταυτότητα, ακολούθως η ποιότητα κατασκευής και τέλος η μάρκα. Με αυτήν την σειρά ακριβώς. Αγοράστε κάτι γιατί είναι καλοφτιαγμένο πριν το επιλέξετε για την  μάρκα του. Αγοράστε κάτι που είναι καλοσχεδιασμένο πριν το αγοράστε για την ποιότητά του. Κυρίως όμως αγοράστε κάτι που είναι στα μέτρα σας. Ειδικότερα:

Avoiding Buyer’s Regret
When you’re shopping for clothes, there are probably a dozen or more variables to consider before you make a purchase. Unfortunately, most of these considerations can get muddled, and if you don’t parse them out carefully, you can buy something for the wrong reasons. So I thought I’d rank some of the principle considerations: fit, style, construction, and branding, in that order. When deciding whether or not to buy something, go through these considerations in order of importance and you’ll minimize your likelihood of ending up with buyer’s regret.
Fit
As they say, fit is king. The first thing anyone notices, even before style, is whether your clothes fit well. A man would look better in a well-fitting pair of jeans and a t-shirt before he would would nice in a sloppy suit.
What fits is what flatters. This point may seem basic, but it’s amazing how rarely you see it practiced. Men who aren’t style conscious tend to wear clothes too big, while men who pay a lot of attention often wear things too tight. Proper fitting clothes hit in the right places and give you clean lines, no matter what your movement or position. Shoulder seams should end around the shoulder bone, and clothes shouldn’t be so baggy that they fold, nor be so tight that they pull.
Style
Always remember that fit comes before style. There’s no quicker way to catch buyer’s regret than to buy something that’s stylish, but doesn’t fit perfectly. Once you find something that fits, however, consider whether the garment has all the design details you’re looking for. If you want something that will last, avoid things that veer too strongly towards one design trend. As a very general rule of thumb, I find simple, classic designs to be best.
You may also want to consider how versatile the garment is. Basic blues, greys, and browns will help you build in that versatility, as all those colors are easy to incorporate. To be sure, there’s a lot of room for dark greens, burgundies, and other livelier colors. However, make sure you’re not buying something that you can only wear with one pair of trousers or one jacket. You should seek to build a wardrobe, not a collection of outfits.
Construction
Some may be surprised that I rank construction so low on the list of considerations. However, a garment’s design will always be the bigger determinant of its lifespan. Most clothes are made to last at least a couple of years now. If a jacket is made with skinny lapels, for example, its style will give out much sooner than its cloth. Thus, while I strongly believe people should invest in higher quality purchases, I also think that they should prioritize fit and style above quality. If it doesn’t look good on you or work with the rest of your wardrobe, the quality of its construction will mean very little.
Branding
Finally, there is branding. Everyone succumbs to this to some extent. We buy clothes partly to express the person we are, and partly the person we wish to be. We may also buy something because of the lifestyle it represents. It may not be the most “rational” of considerations, but it’s no less real or enjoyable. Clothes in this sense are romantic; they make life less dull. It would be crotchety to deny or condemn it. At the same time, you should be aware of what you’re doing, and only do so if it meets the other criteria above.
Conclusion
Of course, ideally, you should make purchases that fulfill every one of these categories (with the exception of maybe branding). However, people have limited means, time, and patience for such things, and not everyone is going to spend the next few months searching for the perfect shirt. Thus, for the non-neurotic, you now have neatly parsed considerations that you can prioritize in order to make better buying decisions.
Purchase things for the right reasons. Buy something because it’s well-made before you buy into a brand; buy something well designed before you buy into its quality; most importantly, buy something because it fits well before you consider anything else.

Μπατζάκι: Επειδή το μάκρος ... μετράει!

Αγγλικό πριγκηπικό μπατζάκι ... θέτει τον κανόνα;

Πρόσφατα λάβαμε ένα ερώτημα από αναγνώστη του blog που αναφέρεται στο θέμα του μήκους των μπατζακιών του παντελονιού. Αντιγράφω όλο το μήνυμα λόγω της σαφήνειας με την οποία θέτει το πρόβλημα.  «...  Θα ήθελα να σας απευθύνω ένα ερώτημα, "ακανθώδες" από πολλές απόψεις. Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο κανόνας για το ενδεδειγμένο μήκος του ανδρικού παντελονιού; Έχω διαβάσει προσεκτικά τις σχετικές αναρτήσεις σας, έχω πειραματιστεί και με δικά μου παντελόνια, αλλά ακόμη δεν νιώθω πως έχω αποφασίσει οριστικά. Γράφετε σε κάποιο σημείο: 'Ο πλέον διαδεδομένος κανόνας για το μήκος του παντελονιού είναι αυτός που θέλει να κάνει ένα ελαφρύ σπάσιμο από μπροστά, πάνω από το παπούτσι, ενώ στο πίσω μέρος να φτάνει μέχρι τη μέση του τακουνιού.' Γνωστό λίγο-πολύ, αλλά στην περίπτωση μου όταν στο πίσω μέρος φθάνει μέχρι τη μέση του τακουνιού, το σπάσιμο μπροστά είναι κάτι περισσότερο από ελαφρύ, τουλάχιστον για κάποιους συνδυασμούς παπουτσιού-παντελονιού. Συνήθως επιλέγω περίπου μισό εκατοστό κοντύτερο, αλλά και πάλι το σπάσιμο μου φαίνεται κάπως έντονο, τουλάχιστον από κάποιες γωνίες θέασης. Όταν δοκιμάζω ακόμη κοντύτερο, νιώθω άβολα στο περπάτημα, το ανέβασμα σκάλας κλπ. Η μέση οδός που επιλέγετε νομίζω πως ταιριάζει σε περιπτώσεις κάπως πιο εκκεντρικού στυλ από το δικό μου, το οποίο είμαι βέβαιος πως εσείς υποστηρίζετε θαυμάσια, αλλά ίσως δεν συνιστά ασφαλή επιλογή για τους περισσότερους. Και ακόμη: Τι θα προτείνατε για τα jeans;»

Αρχικά να πω ότι συμφωνώ απόλυτα. Ο κανόνας σχετικά με το μικρό σπάσιμο μπροστά και μέχρι τη μέση του τακουνιού από πίσω είναι καλός στην θεωρία, αλλά πολύ δύσκολα εφαρμόζεται στην πράξη. Για την ακρίβεία, ίσως η μόνη περίπτωση να επιτευχθεί είναι στα χειροποίητα παντελόνια όπου ένας καλός ραπτης μπορεί να δημιουργήσει γωνία μεταξύ μπροστινής και πίσω άκρης του μπατσακιού (δηλαδή η μπροστινή άκρη να είναι πιο κοντή από την πίσω), ώστε να καλύπτεται το μισό τακούνι. Αναλαμβάνω λοιπόν την ευθύνη για παροχή ελλιπούς ενημέρωσης προς τους αναγνώστες του παρόντος blog και συγχαίρω τον αναγνώστη που αμφισβήτησε μια από τις βασικές αρχές του αντρικού ντυσίματος, αποδεικνύοντας ότι, αν θέλουμε πραγματικά να επιλύσουμε θέματα, θα πρέπει να αμφισβητούμε  το status quo.

Τι γίνεται λοιπόν σε αυτή την περίπτωση;

Θα πρότεινα την επιλογή του μικρού σπασίματος εμπρός, με ταυτόχρονη αύξηση όμως του βάρους του κάτω μέρους του μπατσακιού, ώστε κατά το περπάτημα να είναι περισσότερο σταθερό και να μην σηκώνεται. Αυτό μπορεί να γίνει με την δημιουργία ρεβέρ ,το οποίο επανέρχεται ταχύτατα στη μόδα (ήδη έχει καθιερωθεί ευρέως στην Ιταλία) χωρίς όμως τους περιορισμούς του παρελθόντος που το ήθελαν να υπάρχει μόνο στα παντελόνια με πιέτες.

Τέλος ένας άλλος τρόπος αύξησης του βάρους του κάτω μέρους του παντελονιού είναι να ραφτεί, από το μέσα μέρος του μπατζακιού, μια λωρίδα βαρύτερου υφάσματος παρόμοιου χρώματος, όπως στην παρακάτω φωτογραφία.  

Η παρέμβαση ενός καλού ράφτη μπορεί να σας οδηγήσει πολύ κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Γιατί κακά τα ψέματα, από ένα σημείο και μετά τέτοιου είδους λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά … Σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι 'τεράστιο' και έπεται συνέχεια.

Όσον αφορά στα Jeans ... to be continued.

Φαντεζί ανδρικές κάλτσες: Μια παράδοση που μετρά δεκαετίες!

Ο κανόνας θέλει το χρώμα της κάλτσας να ταιριάζει με το παντελόνι και όχι με το παπούτσι όπως πολύ συχνά βλέπουμε. Η λογική που τον στηρίζει είναι ότι με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μια συνέχεια που ξεκινάει από τον αστράγαλο τονίζοντας το μήκος του ποδιού του αντρός (και ως γνωστόν σε όλα τα δίποδα το μήκος του ποδίού ή αλλοιώς LBR - Leg to Body Radio, παίζει μεγάλο ρόλο στην εμφάνιση).

Όμως υπάρχει και η εξαίρεση που θέλει τις κάλτσες να μην έχουν καμία σχέση με το χρώμα του παντελονιού ούτε και του παπουτσιού και να είναι ... ότι του φανεί του λωλοστεφανή! Όπως οι κάλτσες στην παρακάτω φωτογραφία που έλαβε ως δώρο γενεθλίων ο Chic in Greek και εκτίμησε αφάνταστα.

 Βέβαια οι χρωματιστές και με σχέδια κάλτσες δεν είναι κάτι νέο. Μάλιστα το 1945 το 90% των ανδρικών καλτσών που πωλήθηκαν στην Αμερική ήταν χρωματιστές.

Ο μεγάλος Ηumphrey Βogart. Οι fancy κάλτσες του σε καμία περίπτωση δεν θεωρήθηκε ότι υπονομεύουν την ανδροπρεπή του εικόνα

O Prince of Windsor, διαχρονικό fashion icon, ξεχώριζε μεταξύ άλλων και για τις φανταχτερές του κάλτσες

Η κυριαρχία των μπλε/μαύρων/γκρι ήρθε στην δεκαετία του 50 με την εμφάνιση των συνθετικών one size φτηνών καλτσών και καθιερώθηκε μέχρι τις ημέρες μας στερώντας την ανδρική γκαρνταρόμπα από ένα πολύτιμο αξεσουάρ.

Νομίζω ότι είναι καιρός να βάλουμε λίγο χρώμα στη ζωή μας έστω κι αν πρόκειται για τις κάλτσες μας.