Μπατζάκι: Επειδή το μάκρος ... μετράει!

Αγγλικό πριγκηπικό μπατζάκι ... θέτει τον κανόνα;

Πρόσφατα λάβαμε ένα ερώτημα από αναγνώστη του blog που αναφέρεται στο θέμα του μήκους των μπατζακιών του παντελονιού. Αντιγράφω όλο το μήνυμα λόγω της σαφήνειας με την οποία θέτει το πρόβλημα.  «...  Θα ήθελα να σας απευθύνω ένα ερώτημα, "ακανθώδες" από πολλές απόψεις. Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο κανόνας για το ενδεδειγμένο μήκος του ανδρικού παντελονιού; Έχω διαβάσει προσεκτικά τις σχετικές αναρτήσεις σας, έχω πειραματιστεί και με δικά μου παντελόνια, αλλά ακόμη δεν νιώθω πως έχω αποφασίσει οριστικά. Γράφετε σε κάποιο σημείο: 'Ο πλέον διαδεδομένος κανόνας για το μήκος του παντελονιού είναι αυτός που θέλει να κάνει ένα ελαφρύ σπάσιμο από μπροστά, πάνω από το παπούτσι, ενώ στο πίσω μέρος να φτάνει μέχρι τη μέση του τακουνιού.' Γνωστό λίγο-πολύ, αλλά στην περίπτωση μου όταν στο πίσω μέρος φθάνει μέχρι τη μέση του τακουνιού, το σπάσιμο μπροστά είναι κάτι περισσότερο από ελαφρύ, τουλάχιστον για κάποιους συνδυασμούς παπουτσιού-παντελονιού. Συνήθως επιλέγω περίπου μισό εκατοστό κοντύτερο, αλλά και πάλι το σπάσιμο μου φαίνεται κάπως έντονο, τουλάχιστον από κάποιες γωνίες θέασης. Όταν δοκιμάζω ακόμη κοντύτερο, νιώθω άβολα στο περπάτημα, το ανέβασμα σκάλας κλπ. Η μέση οδός που επιλέγετε νομίζω πως ταιριάζει σε περιπτώσεις κάπως πιο εκκεντρικού στυλ από το δικό μου, το οποίο είμαι βέβαιος πως εσείς υποστηρίζετε θαυμάσια, αλλά ίσως δεν συνιστά ασφαλή επιλογή για τους περισσότερους. Και ακόμη: Τι θα προτείνατε για τα jeans;»

Αρχικά να πω ότι συμφωνώ απόλυτα. Ο κανόνας σχετικά με το μικρό σπάσιμο μπροστά και μέχρι τη μέση του τακουνιού από πίσω είναι καλός στην θεωρία, αλλά πολύ δύσκολα εφαρμόζεται στην πράξη. Για την ακρίβεία, ίσως η μόνη περίπτωση να επιτευχθεί είναι στα χειροποίητα παντελόνια όπου ένας καλός ραπτης μπορεί να δημιουργήσει γωνία μεταξύ μπροστινής και πίσω άκρης του μπατσακιού (δηλαδή η μπροστινή άκρη να είναι πιο κοντή από την πίσω), ώστε να καλύπτεται το μισό τακούνι. Αναλαμβάνω λοιπόν την ευθύνη για παροχή ελλιπούς ενημέρωσης προς τους αναγνώστες του παρόντος blog και συγχαίρω τον αναγνώστη που αμφισβήτησε μια από τις βασικές αρχές του αντρικού ντυσίματος, αποδεικνύοντας ότι, αν θέλουμε πραγματικά να επιλύσουμε θέματα, θα πρέπει να αμφισβητούμε  το status quo.

Τι γίνεται λοιπόν σε αυτή την περίπτωση;

Θα πρότεινα την επιλογή του μικρού σπασίματος εμπρός, με ταυτόχρονη αύξηση όμως του βάρους του κάτω μέρους του μπατσακιού, ώστε κατά το περπάτημα να είναι περισσότερο σταθερό και να μην σηκώνεται. Αυτό μπορεί να γίνει με την δημιουργία ρεβέρ ,το οποίο επανέρχεται ταχύτατα στη μόδα (ήδη έχει καθιερωθεί ευρέως στην Ιταλία) χωρίς όμως τους περιορισμούς του παρελθόντος που το ήθελαν να υπάρχει μόνο στα παντελόνια με πιέτες.

Τέλος ένας άλλος τρόπος αύξησης του βάρους του κάτω μέρους του παντελονιού είναι να ραφτεί, από το μέσα μέρος του μπατζακιού, μια λωρίδα βαρύτερου υφάσματος παρόμοιου χρώματος, όπως στην παρακάτω φωτογραφία.  

Η παρέμβαση ενός καλού ράφτη μπορεί να σας οδηγήσει πολύ κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Γιατί κακά τα ψέματα, από ένα σημείο και μετά τέτοιου είδους λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά … Σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι 'τεράστιο' και έπεται συνέχεια.

Όσον αφορά στα Jeans ... to be continued.